Dünkü yazıda Bitlis Güroymak’taki PKK saldırısının ardından, “teröre inat yazmaya devam” dememiş olsaydım, Hakkari Çukurca’da yaşananların ardından, bugün sizlerden özür diler, başlattığım yazı dizisine ara verir ve yazı yazmazdım. Yanlış anlaşılmasın, dünkü baskının, sözü bitirdiğini düşünüyor değilim. Hatta tam aksine, Çukurca’da yaşananların, bugüne kadar Kürt sorunu ve PKK hakkında sarf edilmiş sözlerin çoğunu boşa çıkardığı, artık yepyeni şeyler söylememiz gerektiği kanısındayım. Ancak ülkeyi böylesine kedere sevk eden bir olayın ardından söylenecek her yeni söz yanlış anlaşılmaya, lüzumsuz tepkilere yol açmaya müsaittir. Ama madem ki bir kere “teröre inat, yazmaya devam” dedik, Türkiye için tam bir dönüm noktası olmaya aday bu terör saldırısının ardından, olabildiğince dikkatli olmaya gayret ederek, bazı noktalara dikkat çekmeye çalışalım.

Kara harekâtına tahrik: PKK’nın saldırılarını adım adım tırmandırarak Kuzey Irak’a bir kara harekâtını tahrik etmek istediğine inanıyorum. 2007’de Gabar, Dağlıca, Aktütün saldırılarıyla orduyu Irak’ın kuzeyine çekmeye çalışmış, fakat hükümet, muhalefet partilerinin bütün baskılarına rağmen bu harekâtı geciktirmiş, nihayet son derece kısıtlı bir alanda, kısa süreli Güneş Harekâtı yapılmıştı. Bu sefer hükümetin yeni bir kara harekâta daha fazla istekli olduğunu söyleyebiliriz. Bunun birçok nedeni vardır ama öncelikle, son askeri şuranın ardından TSK komuta kademesinin hükümetin istediğine yakın şekillenmesinin bu noktada hayli önemli olduğunu düşünüyorum.

PKK TSK’ya (dolayısıyla Türkiye’ye) Irak’ta bir “tuzak” kurmak istiyor diye kara harekâtı olmayacak değildir. Olsa olsa PKK’nın tahrikleri, hazırlıkların hızlanmasına ve takvimin öne çekilmesine yol açabilir.

Kara harekâtının olası sonuçları: Eğer bir kara harekâtı yapılırsa, bu sefer Kandil’in de hedeflenmesini bekleyebiliriz. Dolayısıyla öncekilerden daha zorlu, daha geniş kapsamlı ve daha uzun süreli bir harekâta tanık olabiliriz. Böylesi bir harekâtın PKK’ya çok ciddi darbeler indireceği muhakkaktır, ama devletin üst düzeyinin sık sık “uzun soluklu mücadele”ye vurgu yaptıkları da akılda tutulursa, örgütün bir harekâtla tam anlamıyla tasfiyesi mümkün gözükmüyor. Böylesi bir operasyonun Kürt kamuoyunda ne tür tepkilere yol açacağı, PKK’nın buna cevap olarak Türkiye çapında neler tezgahlayacağı da ayrı tartışma konularıdır.

PKK’nın taşeronluğu: Başbakan uzun bir süredir, PKK’nın eylemlerini bazı dış güçlerin yönlendirmesiyle tırmandırdığına inanıyor. Bu, hiç de yabana atılmayacak bir iddia. Suriye, İran, İsrail gibi son dönemde AKP hükümetiyle ayrı ayrı sorun yaşayan ülkelerin hükümetlerinin, Türkiye’yi istikrarsızlaştırma adına PKK’ya yatırım yapmaları hiç de şaşırtıcı olmayacaktır. Ancak dış parmak olsa dahi PKK’nın eylemlerindeki ana motivasyonun kendi gündemleri olduğu da açıktır.

Hükümeti zor duruma düşürme: Dün Başbakan Erdoğan’ın basın toplantısını izlerken, “Artık AKP hükümetini istikrarsızlaştırabilecek yegane güç Kürt siyasi hareketidir” tespitinin ne derece isabetli olduğunu bir kez daha gördüm, gördük. Buradan hareketle, PKK’nın Çukurca saldırısını, AKP hükümetinin ve Başbakan’ın canını acıtmak için düzenlemiş olduğunu söylemek mümkündür.

Bu arada CHP Lideri Kılıçdaroğlu’nu es geçmemek lazım. Böylesine kritik bir anda hükümeti istifaya çağırdı ve kendilerinin çözüm önerilerinin olduğunu söyledi. Ama “akil adamlar” çağrısı dışında ana muhalefetin Kürt ve PKK sorunları hakkında elle tutulur, uygulanabilir öneriler geliştirdiklerini ben duymadım. Bu arada sorunun çözümü için son derece ciddi bir fırsat olan “demokratik açılım”ın, Baykal liderliğindeki CHP’nin gayretleriyle de akamete uğratılmış olduğunu da unutmuş değiliz. Son olarak, Kılıçdaroğlu’nun, PKK ile mücadeleyi hükümetten alıp bir Meclis komisyonuna havale etmek istemesini anlamakta zorlandığımı itiraf etmeliyim.

Daha söylenecek çok şey var ama “Kürt hareketini anlama”nın neden son derece hayati olduğunun son Çukurca baskınıyla bir kez daha anlaşıldığını vurgulayarak noktayı koyalım ve yarın devam edelim.